سایت مجله ادبی پیاده رو

سایت مجله ادبی پیاده رو

"سكوت" گاهي آنقدر تو را مي ترساند كه در خودت ناگهان بلند مي شوي و گاه نيز آنقدر عظيم مي شود كه تو همراه با او همراه با چشم هايت درد مي گيري ، درد مي شوي . وقتي مي خواهي بلند شوي و فرياد بزني بهتر ‌آن است كه در بستري بنشيني [بايستي] تا بلند شوي تا فرياد بزني . اين بلنديِ فرياد ، عظمت دست هاي توست كه پلي در انسان است .
ما زاده ي درديم ؛ دردي كه نهال آينه است و رنگين كماني از نيلوفر . ما نه سوداي آب بر سر داريم و نه ادعاي نور . ما تنها خواستيم تا كمي شكفته باشيم تا كمي مرده باشيم تا كمي زنده باشيم و گاه با پنجره ها بياميزيم . پيراهنمان چشم هاي ماست كه با هر اتفاق تازه از دريا به آسمان تعارفش مي كنيم و نمي ترسيم كه انگشتانمان ناگهان در آتش باشد و مهرباني اش گونه هايمان را سرخ كند ... سبز کند ...