مسکن در افغانستان
مسکن در افغانستان
مسکن در افغانستان بیشتر متعلق به اقوام است که در آن محل اجدادی خود زندگی می کنند . درترکیب جمعیت افغانستان ۴۲٪ پشتون که بیشتر در ولایتهای وردک ،پکتیا ، جلال‌آباد ،لغمان ، کنرهار ، قندهار، هلمند ، بودباش اسکان دارند. ۲۷٪ تاجیک در شمال شرق مناطق مرکزی ، هرات ،نیمروز و فراه زندگی می‌نمایند. هزاره ها ۹٪ در مناطق مرکزی ، در مزارشریف، کابل ، غزنی و پکتیا اقامت دارند. ازبک ها ۹ درصد و ترکمن ها ۳٪ درشمال افغانستان پراکنده‌اند. ایماق ها ۴٪ در هرات و بلوچها ۴٪ در زابل نیمروز و۴ درصد سایرملیتها (قزل باش در جنوب غرب پشه ئی در نورستان هندو در کابل جلال‌آباد پکتیا عرب در شمال در کابل) زندگی می‌نمایند. افغانستان دارای ۳۹۲ ولسوالی بیشتر از۴۰۰۰۰ قریه می‌باشد.در ادامه با سایت roomaco.com همراه باشید تا شما را با مسکن در افغانستان آشنا کنیم .
شهر نشینان
خانه‌های شهری افغانستان از گل، خشت خام پخته، کانکریت، گمبدی در شمال افغانستان مانند میمنه مزارشریف و شبرغان ساخته شده است. در طول صد سال دولت توانسته است که در شهرهای شمالی تأمین برق ، آب ، بیمارستان (شفاخانه) خدمات مخابرات، پست و غیره را تا حد امکان فراهم نماید. دولتهای وقت تعدادی پروژه‌های نیمه مدرن را در محدوده شهر کابل و دربعضی شهرها (ّپروژه مالداری هرات، وادی لشکر گاه، مزارشریف، ثمر خیل و هده جلال‌آباد، سمنت پلخمری) حسب ضرورت ایجاد نموده ؛ ولی پلان شهر سازی مدرن را هرگز نداشته است. در اکثر نقاط شهرها ساختمان خانه‌ها مانند صد سال قبل است. بصورت عموم خدمات آبرسانی خیلی ضعیف وخدمات فاضلاب (کانالیزاسیون) وجود ندارد.
در شهر کابل یکی از بزرگترین مشکلات جمع شدن فاضلب درکوچه‌ها و آبهای زیر زمین است. روزانه بمقدار ۴۰۰۰ تن زباله و ۵۰۰۰ مترمکعب آب آلوده انبار می‌شود. حدود ۳۷ درصد در شهر کابل بدون خانه هستند. ولایتهای بدخشان تخار بادغیس غورات الی سال ۲۰۰۴ خانه نداشتند. در بعضی روستاهای افغانستان مردم نان گندم را نمی‌شناسند در طول ۳۳ سال جنگ، دولتهای افغانستان بودجه را بیشتر برای مقاصد نظامی مصرف نموده و خدمات برای مردم خیلی‌ها به سطح پائین رسیده بود. ولایت غورات بامیان نورستان بدخشان هر سال ساهد بارش برف شدید و راه بندان های دراز مدت و کوتاه می باشند . ساکنین این ولایتها داری مشکلات زیاد بوده بخصوص مرگ اطفال بر اثر سردی و کمبود دکتر و دارو زیاد است.
روستا نشینان
بالاتر از ۷۰ درصد نفوس افغانستان در روستاها و دهات زندگی می کنند . مسکن روستا نشنیان سنگی مانند خانه‌های دره سالنگ، چوبی مانند نورستان و کنرهار، گمبزی اکثراً در شمال افغانستان، گلی بدون تهداب سنگی، قلعه دارای دیوارهای خیلی بلند، مغاره‌ای مانند بامیان و دره‌های مرکزی، خانه خشت خام یا پخته با تهداب سنگی و خانه‌های موقت تابستانی بنام خس پوشک و غیره می‌باشد. در طول ۱۰۰ سال اخیر بودجه داخلی افغانستان توان این را نداشته‌است تا بتواند در روستاها مدرسه خدمات آب ، برق ، تلفن و بیمارستان و غیره را ایجاد نماید. کیفیت زندگی در روستاها بسیار پائین می باشد .
زندگی اکثر روستاهای افغانستان با صد سال قبل فرقی ندارد. پس از سال ۱۳۸۵ دولت توانسته است به بعضی روستاها خدمات برق و تلفن را ایجاد کند. NGO های خارجی توانسته اند . در بعضی روستاها پمپ آب، ژنراتور آبی، برق خورشدیدی ، کانالهای آب را ایجاد و همکاری نموده اند.
کوچیها یا عشایر
کوچی‌های افغانستان معمولاً از قوم غلجایی و خیمه نشین می‌باشند. در افغانستان این نوع خیمه را غژدی می‌نامند. کوچیها مردم مالدار (دامدار ) بوده و تنها وسیله تأمین معیشیت آنها دامداری و محصولات آن می‌باشد.
کوچیها معمولاً در بهار و تابستان در دامنه‌های کوهای هندوکش زندگی بسر می‌برندو ودر زمستان به پاکستان وهندوستان می‌روند. کوچیها ده فیصد نفوس افغانستان را تشیل می‌دهد درین اواخر دولت برنامه‌های در مورد کوچیها دارد ولی تا فعلاًتطبیق نگردیده‌است. برای این گروه دوکتر معالج و مدرسه خاص وجود ندارد.
بیجا شدگان
مسکن فصلیاین نوع مسکن در ولایتهای گرم سیر معمول می‌باشد. معمولاً مسکن‌های تابستانی آنها در محلات سرد و باغها می‌باشد که در موسم گرم به آنجا کوچ می‌نمایند. در موسم سرد دوباره به خانه اصلی خود می‌آیند. اما در صفحات مرکزی کوهای هندوکش مردم زمین‌دار برای بدست آوردن محصول با حیوانات و فامیل خود در خانه‌های خس پوشک یا موقت برای مدت چهار الی ۵ ماه زندگی می‌نمایند. موقع کار آنها تمام شد دوباره به خانه خود برمی گردند. علت اصلی چنین زندگی عدم موجودیت راه ارتباطی، فقدان وسایل حمل ونقل عمومی و عدم امنیت کامل می‌باشد که با فامیل خود بر روی زمین خشک زندگی می‌نمایند. رفع چنین مشکل در سالهای دور امکان‌پذیر خواهد بود.
نرخ مسکن در افغانستان
قبلاً در شهر کابل نفوس به ۷۰۰ هزار نفر می رسد . قیمت یک متر زمین در شهرکابل(۳بسوه مبلغ ۱۵۰۰۰ افغانی) یا(۴۴۰ دلار) می باشد. درسالهای ۱۳۶۰–۱۳۷۲ هجری شمسی قیمت یک متر نمره زمین به۳۳۰۰۰ و ۴۵۰۰۰ افغانی (۱۱۲ دلار) رسید . در سالهای ۱۳۷۲الی۲۰۰۰ قیمت زمین در تمام افغانستان اهمیت خود را از دست داد. پس از سال ۲۰۰۲ در شهرهای بزرگ و کابل قیمت یک متر زمین بالاتر از ۴۰ هزار دلار قیمت گرفته و یک باب منزل از ۱۸۰–۲۰۰ هزار دلار ودر محلات تجارتی بالاتر از یک میلیون دلار می‌باشد؛ که این رفتار قطعاً به درآمد مردم همخوان نیست. حقوق یک کارمند عادی دولت از ۳۰۰–۷۰۰دلار است؛ که خیلی نا متوازن است. تا سال ۲۰۰۲ در افغانستان تجارت زمین وجود نداشت ولی پس از ۲۰۰۲ رشوه و تجارت زمین فوق العاده زیاد شده است. فعلاً کرایه هر اتاق عادی در شهرهای کابل مزارشریف هرات جلال‌آباد ۱۰۰ دلار در یک ماه است. اگر منزل چهار اتاق دارد کرایه آن حدود ۴۰۰–۵۰۰ دلار است. طبق محاسبه که وزارت شهر سازی افغانستان نموده است اگر یک فرد افغان برای خود یک منزل ۳ اتاقه کهبا مساحت 9۰ متر بسازد . بدون رشوه مبلغ ۲۰ هزار دلار هزینه دارد. در صورتیکه این پول را وزارت شهر سازی یا بانک رهنی و تعمیراتی وام بگیرد و وام گیرنده . باید سالی ۶۶۶ دلار علاوه بر وام ۲۵ سال سود بپردازد. این برای همه مشکل است. ازینکه دولت افغانستان سیاست خصوصی‌سازی را در پیش دارد و دولت نتوانست کارخانه های خانه سازی خویش را دوباره فعال سازد. دیگر برای دولت جز این راهی باقی نمانده است که وام دهد و سود بگیرد. فعلاً سود دولتی ۲۰٪ می‌باشد. بزگترین مشکل افغانستان فساد گسترده اداری و دولتی می باشد .
“راهنمای اقامت ،تحصیل ،سفر وزندگی در دیگر کشورها “
 |
روماکو بازاریاب آنلاین شماست |