مساجد سنگال
مساجد سنگال
نخستین تأثیرات معماری خارجی در مساجد سنگال را می توان در مساجد موجود در درًه رود سنگال مشاهده کرد.
در مناطق مرکزی و ساحلی سنگال حضور الگوی معماری استعماری تأثیر خود را بر طراحی مساجد باقی گذارده است.
در آغاز قرن نوزدهم مساجد «داکار» (پایتخت فعلی) و شهر «سن لویی» (نخستین پایتخت در زمان سلطه استعماری) دارای ساختمانی ساده و با پوشش سفالی بود. نمونه های آن در مساجد طریقه تیجانیه در شمال شهر «سن لویی» و نیز مسجد دیگری در خیابان «لامین گی» در داکار است و تا سال 1994 میلادی جشنهای بزرگ مسلمانان در خیابانها برپا می شد.
مسجد بزرگ شهر«سن لویی»
مسجد بزرگ شهر طوبی
بدین ترتیب مسجد بزرگ طوبی(جماعت مریدیه) که به شکل چهار ضلعی با مناره ای بلند به ارتفاع 87 متر بهمراه چهار مناره و چهار گنبد بصورت نمونه ای در منطقه غرب آفریقا برگرفته از معماری مسجد مدینه منوره است. در عوض گنبدهای بزرگ این مسجد از مدل بیزانس تأثیر پذیرفته است.
مسجد شهر تیووآن
مسجد بزرگ داکار
مسجد بزرگ داکار که کلنگ افتتاح آن توسط «محمد دیا» مشاور رئیس جمهور در سال 1961 میلادی زده شد و سپس با حضور «حسن دوم» پادشاه مغرب بطور رسمی افتتاح گردید، دارای سبک معماری مغربی است که متأثر از معماری اندلسی است و این مسجد در مساحتی به وسعت پنج هزار مترمربع و با گنجایش ده هزار نفر نمازگزار ،بصورت مجموعه بزرگی با چندین ساختمان منجمله: نمازخانه ها، شبستان، وضوخانه، نمازخانه بانوان، پانزده کلاس درس،سالن کنفرانس پانصد نفره، دو آزمایشگاه زبان، مرکز اسناد، بخشهای سرپوشیده و دو راهرو منتهی به مناره مسجد است.
سبک معماری مختلط و معاصر
در این سبک معماری اختلاطی از سبکهای معماری مختلف بویژه معماری سنّتی وجود دارد.
«مسجد الحاج عمرتال» در داکار
بطور کلی از دهه 1960 میلادی ساخت و ساز مساجد در بسیاری از مناطق و بخشهای غرب آفریقا دچار تغییر و تحول گردید. استعمار اروپایی همانگونه که نظامهای جدید سیاسی را به ارمغان آورد، الگوی جدیدی از روشهای ساختمان سازی را ارائه نمود. معرفی کاربرد سیمان، روشهای سنّتی در ساختمان سازی را به نحو چشمگیری تغییر داد. علاوه برآن پدیده بازگشت بردگان، تأثیرات مهمی در ظهور نوعی معماری گلچین شده از سبکهای مسیحی و ایده های اسلامی را ترکیب و ایجاد نمود که حتی در مناطق دور دست سنگال نیز به چشم می خورد. برای مثال سبک های جدید معماری بصورت استفاده از برج مناره های مربعی شکل، گنبدها و سایر ابزارهای تزئینی از قبیل کنگره ها، طاقها و شیشه های رنگی امروزه در ساخت مساجد کاربرد دارد. البته در ساخت برخی مساجد می توان چنین برداشت نمود که این عناصر جنبه انتقال معماری داشته و نشان از همبستگی روحی با یک طریقت خاص صوفی داشته است نظیر مسجد بزرگ داکار که توسط پادشاه مغرب بوسیله مواد ساختمانی سنّتی و معماران مغربی ساخته شده و به سنگال اهداء گردید.
اکنون آنچه که به عنوان روند رو به تزاید قابل مشاهده است، فرسایش ساختار و سبک اصیل مسجد می باشد و اغلب مهاجران سنگالی که در خارج از وطن بسر می برند با ارسال منابع مالی و یا پس از بازگشت با مشارکت در بازسازی مساجد توسط مصالح سیمان و مطابقت آن با مناره، گنبد استاندارد سبب تغییر شکل در مساجد قدیمی می شوند.
سنگالی ها اصولاً برای ادای فریضه نماز جماعت مقید هستند واگر به مساجد نزدیک محل کار یا منزل دسترسی نداشته باشنددر هنگام شنیدن اذان، با پهن کردن سجاده در بخشی از خیابان و یا حاشیه پیاده رو به نماز جماعت می ایستند. حتی در محله های مختلف سنگال، مکانهای بدون سقفی به ارتفاع دو بلوک سیمانی از سطح زمین، ساخته شده که معمولاً افراد برای اقامه نماز در آن گردهم می آیند.
 |
روماکو بازاریاب آنلاین شماست |