حمل و نقل عمومی در سنگاپور

شبکه‌ی متروی MRT (حمل و نقل سریع و انبوه) سنگاپور، اعجازی مهندسی است- با توجه به زیرخاک فوق‌العاده نرم این جزیره، حفر تونل‌ها کار بسیار دشواری بود- و تمیز، کارآمد و باارزش مادی، اما اغلب بی‌نهایت شلوغ است. این سیستم، چهار خط دارد. SMRT در خط شمال جنوب کار می‌کند و مسیری نعلی شکل را از مارینا بِی تا شمال جزیره و سپس تا جنوب غربی، جورونگ، طی می‌کند. خط شرق غرب، از بوون لی (Boon Lay) در غرب تا پاسیر ریس (Pasir Ris) و فرودگاه چانگی در شرق می‌رود. خط دایره (Circle) که برخلاف نامش به جای دایره قوسی طولانی است، از بخش کوچکی از مرکز شهر عبور می‌کند زیرا مسیر آن از بخش مستعمره (Colonial District) تا حومه‌های شرقی است، سپس شمال و غرب را دور می‌زند و به سمت جنوب تا مرکز هاربرفرانت می‌رود؛ همچنین دنباله‌ی کوچکی از ایستگاه گردشگاه ساحلی (Promenade) تا مارینا بِی از طریق ایستگاه بی فرانت (Bayfront) (برای مارینا بی سندز Marina Bay Sands) را طی می‌کند. در آخر، خط شمال شرق است که هاربرفرانت سنتر را به پونگ گول (Punggol) در شمال شرق وصل می‌کند و تحت نظارت اس بی اس ترانزیت کار می‌کند. خط جدید مرکز شهر نیز هست که اولین مرحله‌ی آن، از محله چینی هاتا بوگیس از طریق بی فرانت در سال 2013 افتتاح خواهد شد.
قطارها، به طور متوسط هر 5 دقیقه از ساعت 6 صبح تا نیمه شب کار می‌کنند اما همان‌طور که خودتان به زودی خواهید دید، ازدحام بیش از حد، نه فقط در ساعات پرتردد، معضلی است و آخرین قطار ساعت 11:30 شب از مرکز شهر عزیمت می‌کند. موبایل‌ها، در ایستگاه‌ها و قطارها، حتی در تونل‌ها کار می‌کنند ولی کسی اجازه‌ی خوردن، آشامیدن یا سیگار کشیدن ندارد (تابلوهایی که ظاهراً آوردن جوجه تیغی به MRT را ممنوع می‌کنند، در واقع منظورشان میوه‌ی “خارگیل” durian است).
آسان‌ترین و ارزان‌ترین راه سفر در شهر، خرید یکی از کارت‌های اعتباری است. در غیر این صورت، بلیت‌های تک سفره بین 20/1 و 40/2 دلار قیمت دارند و می‌توان آن‌ها را از کانترهای فروش بلیت یا از دستگاه‌های خودکار واقع در ایستگاه‌ها خریداری کرد. جنبه‌ی آزارنده، آن است که برای خرید همه‌ی این بلیت‌ها باید 1 دلار سپرده اضافی بپردازید که وقتی در آخر سفرتان بلیت را به کانتر بلیت یا دستگاه خودکار تحویل دهید، به شما پس داده می‌شود.